biz de onlar da

Üniversitenin bir tanışma çayında oranın papazı yanıma yaklaştı ve dedi ki “Biz sizi hiç kilisede görmedik.” Kıpkırmızı oldum ve “Ben Müslüman’ım.” cevabını verdim. “Çok özür dilerim.” dedi. Bir hafta sonra papazın beni aradığını söylediler. “Eyvah!” dedim. “Burada bu kadar Hıristiyan var; senin de toplantılara katılman lâzım.” diyecek. Ben ne yapacağım, tam da tahsilimi yapıyorken aileme ne derim diye düşünerek papazın yanına gittim. Bana, “İngiltere özgür bir ülkedir, sizin bir ibadethaneye ihtiyacınız var, ben okul idaresi ile konuştum. Size bir yer açalım. Teşrifatını nasıl istersiniz?” dedi.
Tabi ben namaz kılmıyorum ki. “Aman siz kendinizi üzmeyin, biz her yerde namaz kılarız.” deyince, “Olur mu, cemaatle kılınacak namazlarınız var, sizin öncülüğünüzle diğerlerinin de bu ihtiyacı görülmüş olur. İmam da siz
olursunuz” dedi. Sonra da bize üniversitede bir oda verdiler. Mescidi yaptık, ama bilgim yok ki. Kütüphaneye gittim -İnanın ki orada İbni Arabi’nin asıl kitabı bile var- tüm dinî kitapları aldım ve okumaya başladım. Bu arada namazlarımı hem kılmaya hem kıldırmaya başladım. Ve dinimi daha çok sevmeye başladım. “Elhamdülillah, iyi ki Müslüman’ım.” dedim.

Ülkeme döndükten sonra evimizde ben namazlarımı kılmaya başladım. Annem ve babam ne yaptığımı sordular. “Oralarda Arap örgütleriyle mi tanıştın?” dediler. “Her zaman kılacak mısın?” dediler. Bunu ben kendim okudum öğrendim dedim ve her zaman kılacağımı söyledim. Aradan bir iki gün geçti. Aralarında fısır fısır konuşuyorlar. Ben namaz kılarken gelip ikisi de arkamda beklemeye başladılar. “Eyvah!” dedim, “Ne olacak acaba?” Selâm verdim. Birbirlerine bakıp önce sen söyle dediler, sonra babam “Bize de namaz kılmayı öğretir misin?” dedi. O kadar şaşırdım ve sevindim ki.